Isıtamayan Güneş SensizliğimdirUzağında güneş ısıtmaz… Gittiğinde çok şeyi de alır götürürsün. Renklerini duvarda asılı hünerli tablolarının. Gökkuşağı sensin biliyorsun yüreğimin. Telaşsız bir deniz senle… Martıları boğmayan, gemileri parçalamayan… Her cümlen uslu, kadife dokunuş ruhun ruhuma. Öyle ki… kâğıttan gemileri dahi barındırır sendeki bu mütevazı ruh… Gel dokun ruhuma, bırak cümlelerin erisin, gözlerin büyüsün içimde. Beni üşüten ne rüzgâr ne mevsim. Isıtamayan güneş, sensizliğim. |
Geçer zaman gider yaşların sel gibi, akarsın unutmuşcasına ve bir an*a toslarsın günün dar vaktinde onun varlığı batar yüreğine ve o acıyı seversin o var imişcesine...