bu senden son gidişim!
resmi iş günleri kadar sıcak bir aleve atıyorsun beni!
kalbimdeki seni gömeli çok oldu,
lakin gayri resmi kalp kapakçıklarımda
bir türlü çekemedim idam ipini.
seni hangi çukura atsam kaybolmadın,
seni göz çukurlarımda büyütüyorum şimdi!

mevsimlik bir göçmen kuş gibi geldin, geçtin.
ama o kuşlar kadar masum değilsin;
içimden bir sürü şey götürdün!
söktün aldın kalbimi;
kendine tünek yaptın.
kalbime basa basa uçmayı öğrendin,
sonra beni terk ettin!

şimdi susmak yakışıyor bize en çok!
sana neler söyleyeceğimi bilmediğim için
tüm söyleyeceklerimi karanlıklara kusuyorum.
susuyorum
ve susadıkça sözlerinle kestiğin bileklerimden
kanımı emiyorum!
ne olur git diyorsun ya;
ulan, ulan geberip gidiyorum!

şairlerdir asıl sevmeyi bilenler!
her kadına son şiirini yazdım;
oysa seni yazmakla bitiremiyorum!
kar topu gibi büyüdün içimde!
şimdi söyle; seni nereme gömeyim!
hangi mezara sığacak sevgin?
söylesene, seni hangi yanından ölmeliyim!

git diyorsun ya,
bir pazartesi fobisi gibi öldürüyorsun beni!
seni bir türlü bitiremedim!
şimdi, şimdi her şeyi susuyorum.
yani; son damla kanıma kadar yerin var kalbimde!
bak/sana bilmediğim selalar okuyorum
ama seni defnedecek bir yer bulamıyorum!

‘beni bu resmi ateşe atıyorsun ya’ diye başlayıp
‘allah seni kahretsin’ diye bitiremiyorum sustuklarımı!

şimdi gidiyorum!
ama sana iki çift lafım var;
her sevdiğinde beni hatırlayacak kadar pişman ol
ve her es geçtiğin sevgi perisi kadar ağla!
çünkü; bu..
bu senden son gidişim!

M. Hanifi Kesik