yarım yamalı bir hayatın rahatlığını bir düşün
bir de eskinin değerini, yeninin kıymetsizliğini
bir duman gibi beni sarışını
ve bir ateş gibi yakışını bildiklerimin
ki bir sokak lambası çaresizliği!
arabanın son model olması bir şey ifade etmez
gideceğin yere götürmüyorsa seni

dumanı üzerinde bir öyküydü benimki
şizofreni hislerle ve belki de sol sesini arar gibi
acı çekerek yani, yazılmış, hayata sunulmuş, oynanmış, son bulmuş!
ellerimin içinde rüzgarlarım var şimdi
savuracak yaprakları olmayan
bakışımı olsun anla; acısı rüzgarlara kalsın

doruklarında iyi olur zannettiğim dağların
yamaçlarına kurulmuş binalarım
zirveler soğuk yerlerdir zaten
ağızdan çıkmayı başarmış
ve başarısından utanan bir cümle gibi..
yani diyorum ki eğer camilerde bayanlara yer yoksa
neden insanlar feminizmi konuşur ki

şimdilerde ise minicik bedenlerin içine doldurup
belkide senden ya da her şeyden bir şeyleri
benim gibi olmayacak;
daha uzun, daha yeşil, daha görkemli,
alabildiğine maviye aşık olacak
büyüyünce kocaman ağaçlar olacak
fidanlarımı izliyorum okul bahçelerinde

kendime emekli olmuş bir adam gibi hissediyorum!