Başını yastığa, koyduğun
zaman,
Yanında bir melek, Beyaz Hemşire,
Çâresiz; doktora, gittiğin
zaman,
Bakarsın yetişir; Beyaz Hemşire…
Kolunu ilâçlar, o
güleç yüzle,
İğnesi incitmez, hafif eliyle,
Morâl verir; nârin, kibar diliyle,
Tedâviye başlar; Beyaz Hemşire…
Kendini yitirsen, bilincin gitse,
Ameliyat olup, bir parçan yitse!
Yeniden doğmuşça, sağlığın gelse,
Ençok O sevinir; Beyaz Hemşire…
Gece-
gündüz demez, Ana gibidir,
Şifâ dağıtıcı, ilâç gibidir,
Rûhuyla tedâvi, şevkat; işidir,
Doktor yardımcısı; Beyaz Hemşire…
Öyle akıllıdır, doktor vekili,
Eczâcı Kalfası, her profili,
Uzaktan- yakından, tam bir
dost eli,
Hasta meleği’dir; Beyaz Hemşire…
Kadir. Yeter, bitmez; Melek yazmakla,
Düşmeyen olur mu? Hasta- yatakla,
Minnet duymak yetmez; günle haftayla,
Yıl boyu Melektir… Hayat: Hemşire.
Kadir Yeter. TRABZON.
AÇIKLAMA:
Beyaz Hemşire adlı şiirim; Şairi yazılmak sûreti ile yayınlanması
serbesttir.
Bu, bir taahhüddür.
Trabzon, Türksesi Gazetesi`nin 27.9.2006 Çarşamba gün ve
11296.sayısının 4.sayfasında yayınlanmıştır.
NOT:12-18 MAYIS HEMŞİRELER HAFTASI SEBEBİ İLE 12.5.2008 Pazartesi günü, tekrar yayınlanmıştır;
.edebiyatdefteri.com/siir/113079/
beyaz-hemsire-tekrar
Şiirin sahibi
Cevap Yaz