resimler koyarım sislenince gözlerim
yeni giysilerinle gelir oturursun karşıma
duvar dibinde açar karanfillerim
gülersin

bilirsin evlat
karıncalar da ağlar ezildikçe







yükü büyüktür insanların
karıncalar kadar

ay yıldıza mı meydan okur
yıldız güneşe mi
kimin cüssesi büyük
kimin başı dik
bu çölde


cürmü meşhut ölümlerin
boğulmak ölüme has
balçıkla sıvanmaz vicdanları insanlığın
dün ben büyüktüm
bak sen küçüldün bugün


gam yıkardı o yıllar omuzlarımıza
ip geçerse boynuna sokakların hele de
çoğalamazdık
hüzün çoğalırdı dilimizde


sabahları kana bulayan
toprağın rengini çalan
güpegündüz ölen
ve öldüren siz

hasta oldu düşlerimiz mermi ucunda
öyle sallandık
öyle sallandık ki
salıncak değildi altımızdaki


geçtik
gençtik
herkesten ayrıydık
yaşamı ikindiyle akşam arasına sıkıştıran
ne koca koca adam
ne pencerede çocuk bekleyen anaydık


kah güneşe meydan okur
kah dibinde solurduk yaşamı Ay’ın

içimizde kırık hikayeler
manşetlerde iki yana düşmüş ellerimiz

ah ağarmış saçları annemin
yaralı kuşu babamın
bu güzde ölüm ağır hanemize
al bizi koynuna merhamet
al...