söyleyemiyor dibi sıkkın
dökse içini aya
titreyen hasta ruhlar yayılacak üstüne
aklını gitmelere bağışlamış merdivenleri tırmanıyor çocuk olmak
uyanırken kağıt sesi
dalarken silinip gidiyor harfler

hafifliğini kutsayan yaprak
tiril tiril solacağı günü bekliyor
neşezade rüzgarların fısıltısına tutunup
yarası çoğaldığında
anlıyor inceldiği yerden kopacağını

kanatlarını çekiştiren güneş
cesaretle ışıldayan pencereye
bilinmezlikler bırakıyor

artık bir anlamı yok mevsimlerin
yürürken karıncalar
uyurken karıncalar
ağlarken karıncalar seviniyor
bir önemi yok geçmişimizi dondurup
zamanın bir yerinde
sevinçli merdivenlerden inişimizi seyretmenin

sırası gelen ışığa gamzelerini asıyor
sabretmesi mümkün değil
biteceğini bilerek sevinçler bulaştırıyor göğe
yalanlar dolu bulutsuzluk dinince
inciniyor yüreği yağmurların

suyun karamsarlığı
beyaz köpüklerle beyaz martıların kalleşliği
ölüm tutanaklara böyle geçiyor
ayak izlerini silerken kumsal
hiçliğin karasularını aşıyor şiir.