Melânkolik çırpınışlar...zaman kestane dorusu bir küheylandı üzengisiz dizginsiz pesimist yaşamın kıyısında koşuyordu gri akşam karşılarken ruhu küskün ve üzgündü ışıklar nefesimi kesen canhıraş bir gecenin alevi gibiydi gözlerin tutuşan bir hançerin denize dalışıydı bir nehir süzülmüştü usulca yüzümden hüznün sesi lacivert sokaklar ölgündü heybemde esmer bir sonbahar ve körkütük sızmış anılar tırnaklarım avuçlarımı dişlerim dudaklarımı kanatırken kâinat sarsılıyordu şarkıları şiirleri ve yüreğini sürgün kentin kan ağlayan caddelerine bırakıp gidiyordu… AA |
ve körkütük sızmış anılar
anılarki koltuk değmeği derler insanların ve huzunler bulaşınca anılara pusarık sabahlara donüşür her dalgınlık.
bir dalgınlığa sürüklüyor bu şiir.... tebrikler yüreğin varolsun