Gazel
Kırmızı bir yaprak düşer mâziye
Leylâ yı, Mecnûn’un bağrına eker. Gönülleri saran o farâziye Kerem’i, Aslı’nın yurduna çeker. Yanağında billur bir çiy damlası Rüzgâra kapılmış, sevdanın hası Yüreğini sarmış, ayrılık yası Dokunan yazıya, boynunu büker. Vuslat deryasının, kuğusu gibi Kapalı camların, buğusu gibi Âyân olmak için, duru su gibi Arz eder üstünde, toprağı söker. Savrulan gazelin, muştusu neşit Dökülür dalından envai çeşit Sonunda her biri, birine eşit Dîvanda dizinin, üstüne çöker. Erol URAZ 25.09.2014 Kırklareli |
Güz vakitlerini ne güzel demlemiş şiir .
gazel gazel döküldük anılara, olmuşa, olmamışa... acının mihenginden beslenmiş şiir...doyumsuzdu.
Var olsun değerli gönül emeğiniz.Selam ve saygılarımla sayın hocam.