DERKEN ŞAİRLER DE ÖLDÜ
DERKEN ŞAİRLER DE ÖLDÜ
Tıpkı İstanbul’un iki yakası gibi Biz başka şehirlerin insanlarıydık. Ne söylesek sesimiz duyulmaz Ne desek anlaşılmazdı hicrana gebe feryadımız Ve insanları Şiirler birleştirir dedik Şairleri olduk vuslatın Kimimiz şark Kimimiz garp Ve şimal Hatta cenup’a yöneldik Tuzağına düşerek ideolojik saplantıların Birimiz dağda avlandık Diğerimiz behişt eyledik yüreklerimizi Öbürü nifak ekti toprağa Diğeri sağır ve dilsiz Biz bizden yoksun Biz inançtan yoksun Fermanlar çıkardık katlimize Bu yüzden çıktı insanlık firara Ve ayrı düştük Başta Tanrıyı katlettik, Sonra insanlığı Derken şairler de öldü Ne bir sala okundu ne de ezan duyuldu Hüma Efkan |