ELLİ BEŞ YAŞ ŞİİRİ
Bir zamanlar ben de şarkı söylerdim
Olup bahar sarhoşu dolaşırdım yollarda Yıldızları kuşanır, nasıl coşardım nasıl Büyür, büyür de sanki nebulalarda Güneş yangınlarına dönerdi ateşim Fark etmezdim yıl nedir, gün, saat ne Bütün zamanları ceplerimde bilirdim Suç ortağı şafaklarla ağaran geceler Koynumda oynaşırdı kendimden geçerdim Sevişenleri coşturmaktı en hazlı işim Tutkulara kanat veren nice besteler Küsüp gitti çığlıklara bırakarak yerini Ne yâr kaldı ardından ağlanası ne yürek İstemem bundan sonra gelen esintileri Bir kez çıkılan yerden bu kaçıncı inişim Sular çağıldamıyor, bülbül suskun, bahçeler Dikenlerle böceklerin şimdi büsbütün Dalında kuruyup kaldı çağla meyvesi aşkın Yüreğim paramparça, şarkılar çekilmiyor Kendi duvarında paralanıyor seslenişim!.. Dudaklara gönülden yükselemiyor sesler Sevgililer kayatuzu yüreklerle sevişiyor Her an başka tonlarda kabaran arzular Duyarsız bedenlerde eriyor murâdına Beni artık yerindirmiyor tükenişim!.. |