RİVA ’YA KARIŞAN GÖZYAŞLARI

Orhan Veli’nin gözlerini açtığı Beykoz’u sol kolundan yakalayarak asla bırakmayan vefalı İstanbul boğazı Şile,kuzeyden Karadeniz ile şarkılarını söylüyordu,İstanbul’un en güzel ballarından tutun,Mehmet dedenin cam tekniğini Venedik’ten taşıması ile bir dolu festivallere konuk oluyordu

ıhlamur kokuları,fındık ağaçları kestane meşe kayın doğal orman örtülerinin arasında gülümserken yeşilller lacivertler arasında gururlanıyordu

para dediğim gibi her şeyi bozabilen bir güçtü, büyük sermaye fabrika villacıların elinde o muhteşem doğa akıbetini bilmeden geleceğinden korkar olmuştu,taşımak istemediği yükler bu engebeli sırtların üzerinde yük olacaktı

Ben İstanbul’u artık karanlık dünyanın yer altı geçitlerinin kara paraları şu altın dişleriyle sırıtan hani şu İtalya’nın mafyalar kenti suç dosyalarının kabarık olduğu altıyüz senelik krallık hakimiyetini süren Napoli’ye dönüştüğünü düşünüyordum.
Paran varsa doğayı ezer geçersin ,insanlarıda bir güzel harcarsın sen suçlu değilsin asla olamazsın,zira gücü temsil eden o dolarlar sende kasalar dolusu var,gizli mafyacılık sistemi ile güçlü olma bir ilkeyi kendilerince doğrulama sürekli haklı olma halleri

Villacılar ve diğer güçlü sermayenin baş yapıtcıları fabrikalarını dikerken ah o canım Beykoz Riva deresine belkide gözyaşlarını yolluyordu ,oysa o çok hassas şair ruhlu bir yerdi,bu tip insanları taşıyabilir miydi?

Evet ben Beykoz’u çok hassas kırılgan şair ruhlu mis gibi doğası ile satırlar yazdıran bir yer olarak görüyorum,Riva deresine karışan gözyaşlarında hep bu aileyi hatırlıyorum,o muhteşem villanın içerisinde ağlayan kadını,mutsuz yürüyemeyen kendisini bu dünyaya ait hissetmeyen kadını

Ama eve döndüğümde kahvaltıyı niye yarım bıraktım?
diye saçlarımı yolacaktım neredeyse,keçi inadını taşıyan ben asla pes etmeyecek biriydim,yine gidecektim bu defa akşam yemeği için,ve bunu kendim teklif ettim,o kadın iyileşmeli idi,ona kim olduğumu gösterecektim,ve pes ederek her türlü tedaviye razı olacaktı ,içimdeki sesler buydu.

Tam o sırada notlarımı kesen sonuna kadar silen elektrik kesintisi tüm moralimi bozmuştu,yeniden başa dönerek aklıma gelen satırlar bunlardı ilk yazdığım satırlar gibi olmasa da bir şeyler karalayarak güneşe doğru inatçı bir şekilde gülümsedim

RİVA ’YA KARIŞAN GÖZYAŞLARI

Değişim rüzgarlarına yolladığım ruhum gelişme sancılarında

kaslı ve güçlü iyi beslendiği için olmalı yaşadıkları ile

acı bir kahve içimi gibi baştan buruluyor dudaklarım

sonra Beykoz balına uzanıyor parmaklarım

İstanbul’un en değerli balında şarkılarına kavuşuyor ruhum

kovalanıyor gençliğim hatıra kolye yerlerde ezilirken

nasıl bir haz bu? ihtirasın kollarında zorbalık, para güç sanıldığında

yolunu kesen hayat ederken zulum

hiç bir şeye güvenmiyorum artık

zig zaglar çekiyor harflerim kayıyor elimden kelimelerim

hayat öyle bir şeyki asılıyorsun güç diye

kopuyor yarıda bırakıyor ipleri avuçlarında yol yol kan izlerinde

direniyorum,dinlerken içerimde emreden hükümdar ne diyecek diye

ilk değişen şey şarkılarımın ilk sözleri

şarkı söylemeyi falan aslında pek bilmem ki

ama söylüyorum işte

hayat bir umuttur ipleri kopsa bile

yeni dal parçaları bul diyor

asıl sakın bırakma diye

ÖNCE ACI BİR KAHVEDE BURULAN DUDAKLARIM
SONRASI BEYKOZ BALLARINA DEĞİYOR PARMAKLARIM
MEHMET DEDE’NİN VENEDİK ÖĞRETİSİ
RENGARENK CAM TABAKLARINDA
GELİYOR GALİBA O ESKİ TADIM

MİRAY HANIM



binay