’Hep o rüzgârlı ömrün penceresinden bakarız uzaklara, mevsimler kendi içimizdeki döngümüz, bekleyiş en onulmaz törpümüz olur’.



Sevinin uzak dağlarına serptim şiirlerimi
Yağmalanmış kentlerce viran ah yüreğim
Masallar gizledim üşümüş avuçlarıma yar
Kanaması geçmeyen bir bedende sensizim.


Yörüngesi hesaplanmamış ayrılık masalarında
Sesler biriktirdim içimde, kayboldum kendimde
Sen onar çürük yapılarımı, güven ol kemendime
Mevsimler kalbura dönsün bakışının aleviyle.


Eridi gönlümdeki buzullar, yöneldim çöllerine
Adımlanmamış okyanuslarca aktım nehirlerine
Dayanaksız bir ömürce tutundum ben gövdene
Ruhunun izbe odalarında aşkı seçtim kendime.


Sonbahar artığı yaprakları süpürüyor yağmur
Ağaçlar hışırtılarıyla rüzgâra secde ediyorlar
Her insan kendi trajedisini oynuyor hayatla
Bir kadın ruhunu soyuyor anıların bankında.


Solgun düşlerin artığıyla kirlenir aşkın mendili
Kendi ırmağında boğuluyor bir adamın gözyaşı
Sevginin yakasına tutunarak imgelerle sevişiyor
Yüreğindeki yangınlarla ihtişamlı bir ömür sürüyor.


Söylenecek sözler bitince tutuklanır mutluluk ruleti
Zavallı düşünüşlerle avuç açarız yitip giden bir ömre
Tesellimiz olur bir yudum an, özlemle bekleriz ahreti
Keşke’lerle tarumar oluruz hep, hayal ederek cenneti.

Selahattin Yetgin

Şiirime ses ve nefes olan Fırat Efe POLAT’a en içten teşekkürlerimle...