hüzünlü bakışların acaba neden
sözlerinde sesinde gizlediğin sır ne

yüreğinde alevler yangınlar var
sukûtunun derinindeki duyguların firarda





dudakların unutmuş tebessümünü
çocuksu gülüşlerini nerede kaybettin söyle
kimbilir hangi tiyatronun son sahnesinde
damlamasın ne olur gözlerinden yaşlar ağlama çöcuk




damlayan yarım kalan güftesidir ömrümün
kalemime düşen tümceler buruktur senden kalan
alışamadın sen eşin dostun inciten sözlerine
acıtmasın cam kırıkları duru temiz kalbini


efsunlu bir serzeniştir geçmişten sana kalan çocuk
sonbahar rüzgarlarıdır fûtursuzca esen kalan ömrüme
ayak izlerim sözcükler bırakıyor kuru yapraklara
göç göç oldu ömürlerimiz gurbetin yokuşlu dikenli yollarda



kervanların heybelerinde unutulduk hani mutlu günlerimiz
rüzgarın uğultusu dağıtsın sessiz hazanların kokusunu
resimler çekmeliyiz hüzünlerimizden gökyüzüne asmalıyız
rûşenli yağmurlar yıkasın kederi gâmı acılar uçsun uçurtma olsun
ebruli odandaki gözyaşlarını sildim sen gidince
kalmasın öksüz buralarda çocuk

Nurcihan

20*8*2014