Tek bir damla mürekkep kalemin ucundan süzmezken,
Anarşik sözcüklerle koyun koyuna buldum şiiri,
Bir biri üstüne devriliyordu cümleler,
Bir birini vuruyordu kelimeler,
Her harfte bir kadın ölüyordu,
Sen buna şiir diyordun.

Gülüşün bir Diyarbakır sokağında,
Kara bir gecenin genzinde,
Kum saatinin en ince belini dönende,
Emperyal bir öpücükle öldürüldü.
Yaşamak ağrıyor artık.
İğreti bir sancıyla.

Bohçasını yanına almadan kaçan kadınlar gibi,
Başımı bir karpuz gibi kollarımın arasına alıp,
Gitmek istiyorum.

Ah Havam.
Ben bir intihar pervanesiydim,
Döndükçe boynumu vuran,
Döndükçe dişimi kıran.
Bir çığın altında kaldım ağır bir çığlıkla,
Anasından ayrı bir velet gibi,
Ağlayanlara mendil satarken,
Gördüm düşlerimin göz göllerini,

Ağzım üniformasını soyunmuş soysuz bir asker gibi,
Kavmine ihanet edercesine küfürlü harflere dizdirdi şiiri,
Şehrin en geçimsiz piçlerinden daha bir hiçim şimdi.
Bakracımda bir yığın kederle hüzün tartıyorum kantarda,
Ağır basacak ufkum yok benim,
Geçitlerim anılarımla yasaklandı,
İnkarcı barikatlar kapattı enkazımı,
Boynumdaki gözlerin olmazsa,
Hiçbir kimlik tanığı eşgalimi veremeyecek otopsi masasına.

Ah Havam,
Bilirim yüreğim beni senden alan bir ayraç.


Nöbetçi_Piyanist