Ben gözlerimi
Senin gözlerinin baharında açtım
Paslı gözlerimden
Nehirler gibi çağladın
O an dünya durdu sanki
sen önümden bir rüzgar gibi geçip giderken

Papatyalar taktım saçlarına
Hasretim sana
Çocuklar gibi dudağım bükük
Ağlamaklı gözlerim
Serçeler susuyor
Sevi ağaçları boyun bükmüş
Kimsesiz sokaklarda ayak izlerim kaldı
Terinle uyur gibi
Teninden kalbine damlar gibi
Tomurcuklar serptim
Çığlıklar attım
Koştum
Koştum hiç durmadan
Soluksuz kalana kadar
Bir elimde sen
Bir elimde yokluğun
Denizin dibine batıncaya kadar
Sana varıncaya kadar koştum

Ve sonra
Durdum
Etrafıma bakındım
Elimi kalbime koydum
Az ötemde değil
kalbimde seninle karşılaştım
Boşuna bunca yolu koştuğumu anladım
Oturdum yanı başına
Saçlarını okşadım
Bir çocuğun başını okşar gibi
Kimsesiz bir çocuğun

Bu şehrin en yalnızı benim
En üşüyeni
En çok ıslananı benim
Ve en çok ölenide benim
Kurşun gibi soğuk
Bir ateşin külü gibi savunmasız
Bir rüzgar
Bir yağmur
Beni alıp götürür
Savunmasızım
Sızım
Acım
Canım
Tırnağım
Sana bulanmış
Gökkuşağı gibi
Yedi renk
Yedi mevsim
Yedi iklim

Seni seviyorum
Çünkü sen mavisin
Gözlerin bahar
Şehrin en güzel yanısın
Güneş gibisin
Paslı bir pencereden
Odamın karanlığını aydınlatan

Bir çiçeğin direnciyim ben
Gözyaşlarımla büyütürüm seni.

İbrahim Dalkılıç

13/08/2014
17:05 izmir