Madenci
Bir maden ocağının tam ortasında
Güneş yasak bana Kucağımda efsunlu yalnızlığım Düşlerimde elma ağaçlarını taşlayan çocukluğum Saçlarıma saklanmış güneşi yasakladılar bana Girdiğim en son vardiyada Üzerim betonla kapatıldığından bu yana Güneş yasak Gözlerinde bana gökyüzünü mü taşıyordun Irmakların denizlere kavuştuğu yeri Ellerinde solmuş bir günebakan çiçeği Yaşamın temel çelişkilerinin toplamıyım bugün Üzerine bindiğim gri yeleli at Üryanlığımı hatırlatıyor Açlığa karşı duran asiliğim Şimdi ölüme ferman gibi Tut, çıkar güneşe Elma ağaçlarını taşlayan çocukluğumu Sesi öfkelenmiş bir safak vakti |