Prometheus’u Beklerken
Kanımda dolaşan asiler
Ne zaman ay kırmızıya çalşa Toplanıyorlar kalbimde Kaybedelenlerin yanında saf tutuyorlar hep Kabul etmeyen ve yenilmekten bıkmayan yanım Yeniden çıkıyor sokaklara Sıkı sıkıya tembihledim Umutsuzluk öldürür bütün başkaldırıyı Gökyüzünü parsellediler gri olduğu bir gün Ağlıyordu sebepsiz yere Ve bir kedi Kaybolmuş yavrusunu arıyordu Umudunu yitirmiş anne telaşıyla Gökyüzüne kaçmıştı belki de İkisi de aynı renkti Bulamazdı kimse onu Gökyüzü ağlıyordu Ve Bölünmüştü Kendi payımıza düşen delikten bakıyorduk geleceğimize Karanlıktı ufuk Bir ihtimal vardı Belki ışık yanardı Prometheus’u bekliyorduk Lastik fabrikasının bacasıydı ufukta görünen Şehrin çatılarını eskitiyordu uzaktan İki elimiz de isliydi Sular kırmızı Kanı karışıyordu kuyulardan çıkrık çekenlerin Gülümsüyordu mahallenin güzeli Önce deli sandık Sonra kıskandık Kendi yüzünü çiziyordu Biz ruhumuzu teslim etmiştik Şafakla başlıyordu yalan Gökyüzüne baktık kendi penceremizden Ruhumuzu geri istemeye gittik Kedi yavrusunu arıyordu Yağmur yağıyordu Biz perişandık Üstümüze sinmişti korku Prometheus gecikti tek neden oydu |