genç yaşlı bazıları Şanzalize bulvarlarından çalmış aşk satırları

söylesene miniğim yoksa tırmanıp Eyfel kulesine mi asacak ?

anlamadım işte sana soruyorum ama sen

üzerin sırılsıklam kan


kıpırdayamıyorsun


kalemimi çoktan kırdım seni görünce

başka hikayeleri artık ben

yazamam artık be çocuk


Değerli şairem ilk defa sayfanızdayım ve yüreğimi burkan bir zemherinin eli boğar beni...kimi zaman adı konmaz yaşananın, savaş denmez olan bitene,hayat buralarda öylecene akarken, bir yerlerde birileri "hiç" için ölürler...kimileri sakat kalırlar, ya da en iyi ihtimalle ömürlerinin en korkulu günlerini, dakikalarını yaşarlar....silah atışlarını duyduklarında civarda bir düğün olmasını umarlar ve bir gün nereden buldularsa, nereden estiyse orada oynamak boş bir arsanın köşesinde oynamaya başlarlar oyuncaklarının ne olduğunu bilmeden,ani bir patlama duyulur çevreden koşarlar ve kan revan içinde küçücük bedenlerle karşılaşırlar...o ülkede savaş da yoktur aslında, adı konmamıştır savaş diye, oysa her gün ölür insanlar...küçük bedenler ağlar, yaralı bedenleri taşıyanlar da kan ağlar...ufacık bir çocuğun dokunduğu son oyuncağın bir mayın olması affedilebilir mi? bir daha misket oynayamaması, kalem tutamaması, resim yapamaması, büyüyüp aşık olduğu vakit sevdiğinin yüzünü ellerine alamaması affedilebilir mi?
adı konmuş konmamış tüm savaşlara lanet olsun, sebebine ne isim veriliyorsa verilsin.savaş ortasında çocuk olmak; bombaların nereye düşeceğine aldırmadan sokağa çıkıp oyun oynama isteğidir....savaş ortasında kalmış bir çocuktu o da.. her çocuk gibi sokağa çıkıp oyun oynamak istedi arkadaşlarıyla kimbilir...belki de herşeyi bir oyun sanıyordu...silahlar, bombalar hep oyuncaktı o' nun için..kimbilir belki de dünyada herşeyin farkında
olan sadece o küçücük kalpti, diğerleri kalpsiz..öyle ya kim ne yapabilirdi savaş ortasında ki bir çocuğa ?.. kör edilebilirdi, beraber büyüyüp hayallerini paylaşacağı arkadaşları öldürülebilirdi...

savaş ortasında çocuk olmak herşeyini kaybetmekti aslında.. yaşadığın şehri, oyunlarını, hayallerini...savaş ortasında çocuk olmak yürek isterdi...

sevgili şairem,duyarlı yüreğinizi gönülden kutlarım...savaşın kötü yüzünü birkez daha yaşadım,ne meşekkatli bir sınav,olmasaydı keşke ama hep vardı ve hırsların oyuncağı olacak insan ve sonumuzu yine biz getiricez...barış eksi sevgi dolu yürekler...yüreğinize sağlık...hüzünlerimle beraber,gönlüm dolusu sevgiler bırakıyorum sayfanıza ve avuçlarınıza...sevgimle kalın sevgili şairem...huzur yoldaşınız olsun...selemler.... peri

......ALLAHIM.....

Kabul eyle duamı Sana açtım elimi
Müslüman toprağında kan akıyor ALLAHIM
Haçlılar birlik oldu, kırıyorlar belimi
Bebekler kundağında; Ölüyorlar ALLAHIM....

Atılan mermi ile Müslüman kanı akar
Bu acı bu mezalim benim yüreğim yakar
Her taraf ateş barut,Şimşekler gibi çakar
Seyre dalıp masada; Gülüyorlar ALLAHIM....

Türlü bahanelerle Vuruyorlar her kese
Masum halkı korkutup, salıyorlar vesvese
İşin ucunda rant var götürür kese kese
Mübarek toprakları; Bölüyorlar ALLAHIM....

Başka bir gurup çıkmış Vuruyor Kardeşini
Kesip başları ''DERKİ'' atın gitsin leşini
Bu zulümden kaçanlar bulamıyor eşini
Nefes nefese kalıp;Soluyorlar ALLAHIM....

19 / 07 / 014

IŞIK Mehmetali




bU VAHŞETİ YAPANLARI BUNA GÖZ YUMANLARI, DÜNYA İNSAN HAKLARI ÖRGÜTÜNÜ İSLAM BİRLİĞİNİ KINIYORUM
YÜREĞİNE KALEMİNE SAĞLIK
___________________________SELAMLAR