Ne zaman unutmak istesem seni
Beceriksizliğimin üstüne taş yağar
Zarara uğramış gecelerim gelir aklıma
İsyanım büyür, yaram kabuğunu atar!

Giderim kucak dolusu vedayla
Kendimi sana bırakarak, uzaklara yol alırım
Kararsız sabahlara açılır gözlerim orada
Ne unutmak, ne de sevmek için mecalim kalır
Telafisi mümkün olmayan keder çöreklenir ruhuma!..

Düşünürüm başım avuçlarımda:

Talan edilmiş bir ütopyanın ne faydası olur ki insana!
Kar yağar yalnızlığının üzerine üşürsün, buz tutar düşlerin
Verilmiş ama tutulmamış sözler gelir usuna
Ah çekersin, çaresizliğin yüklenir sırtına!
Kulağın çınlar, yerle yeksan olur dizelerin aklında...

Ve;

Mazide kalan hüznün kırıntılarını toplar sonra ellerin
Dökülür, gözlerinin kör noktasında yüzüne
Göğüne kızan bulutun sahte yaşlarıyla ıslanan saçların
Hatıraların pas tutar!..
Sen hâlâ mağrur, sen hâlâ gururlu
Düşer sol yanına yazılmış, yazılmamış tüm öyküler...
Defalarca med-cezir olur pişmanlıkların
Kabul etsen de, etmesen de
Acemisisin sen de bu hayatın!..

Rukiye Çelik
ANKARA/15 Temmuz 2014