şiir yazmasını sevmem aslında,ama gelir de bir şiir kendisini yazdırırsa o başka.Bu şiir de işte öyle,ansızın bastıran bir yağmur gibi gelip inmişti bir gün kalbime.

Üzgünüm anne..üzgünüm
Ama insan ölürkende
Muhtaçmış annesine
Babamdan dayak yediğim zamanki gibi
Bakıyorsam şimdi sana
Ve sevgiye muhtaçlığımı
Bir kalp ağrısı olarak bırakıp gidiyorsam kucağına
Bu kötü bir çocuk olduğumdan değil
Kanayan yanlarımdan utandığımdandır.

Şimdi sorabilirim sana
Vereceğin cevapların
Hiç bir önemi kalmamış olsada,
Benim neden bir başkası değilde
Ben olmam gerektiğini,
İnsan olmanın bedelini,
Çaresizliğin kendini boğan kuvvetini
Ve ruhumun bedenime neden hep ağır geldiğini.

Sessizliğin sesi vardı içimde ölmeden önce
Yenilgilerimi kanıksamanın verdiği
Garip bir ruh dinginliği,
Ve arafta bir yerde
Çocukken, kuşkonmaz dallarına astığım resimlerimin
Hani o,içinden hep bir nehrin geçtiği
Senin beğenmediğin
Benimse bütün çıkmazlarıma inat
Up uzun yollar çizdiğim resimlerimin hayali.

Çok sürmedi,,,
Sessizliğin sesinide susturdum sonra içimde
Son renginide yitiren gözlerimin
Lal bir infialin,muhalin
Mutlak bir karanlığın üstüne
Ve nihayet,
Bütün ölümlerimin üstüne
En güzelini örttüm sesizce.

Senin oğlun olduğum için
Beni affet anne.
Mustafa Kemal Serhatlı.

04 03 2010