Kapkara gecelere gömüldükçe gündüzüm,
Yükselir çığlıkları kalbimin.
Hayaletler sarar dört bir yanımı,
Boğmak için ruhumu,sorgusuyla gündüzün.

Ağırlaştıkça göz kapaklarım,
Düşerim,tepetaklak en derin uykulara.
Yenilir gündüzün hayaletlerine,
Çaresiz,güçsüz zavallı gecelerim.

Hayaletler kemirdikçe benliğimi,
Yaralanır kalbimin en sırlı köşesi.
Ellerim yüreğimde,sıçrarım yatağımdan,
Kan damlar parmaklarımın arasından.

Ne gündüzün eğlencesinden geçer gönlüm,
Ne de bıkar gecenin intikamından.
Ne gerçekleri kabul etmek gelir işime,
Ne de yenilmek,hesapsızca harcadığım günlere.

Varlık ve yokluk arasında sıkışmış ruhum,
Ben hep umursamaz hep suçluyum.
Tik takları tükendikçe ömrümün,
Durmayan zamana öfke yüklüyüm.

Dağlasam beynimi kızgın demirlerle,
Dinermi bilmem,ağrıları gecelerimin.
Yaksam bedenimi gündüzün güneşiyle,
Biter mi intikamı karanlık gecelerin