BABALAR ÖLÜNCE
Babalar ölünce büyürmüşya insan
Külliyen yalan Ben orada kaldım o son bakışta Mezara gömünce dönerya insan Arkasını dönüp yurürya, işte o an Ben dönemedim utandım babam Yaşamak zorundasınya Aciya, çileye, hayatın zulmüne rağmen Öğrettiğin gibi dimdik, oflamadan, sızlanmadan Çabaladimya, oldu mu bilemem babam Babalar ölünce yıkılırya çınarın Küçük dallara tutunur gúçsüz kolların Tutunduğun dallarda girer bağrına Hiç belli etmedim İnanki babam Gõzyaşim kan oldu aktı bağrıma Ben anne oldum, sen yoktun babam Senin gibi olmak ne zormuş ama Benden çınar olmaz ne olur bilmem Yıkılmam sakın korkma, üzülme babam Yorulmaz olur muyum, nefesim daralmakta Şikayet sanmada cok õzledim baba Yaslanıp uyumayı huzurla yanıbaşında Ben orada kaldım o son bakışta Ben dönemedim utandım baba. |
ilk zamanlar benzer duygularla sanki yaşamdan uzaklaştım... Kabullenemedim...Sebep aradım hep, çevredeki ailelere bakıp 'neden benim babam' dedim... Henzü çok gençtim. 19 yaşımdaydım...
Can Yücel 'Hayatta En Çok Babamı Sevdim' şiirini sanki benim için yazmıştı...
Sonra neden yaartıldığımız anlamaya çalıştım, indirilmiş bütün din kitaplarını okudum. Doğum ve ölümü sorguladım... Mevlana'nın ünlü sözü ve 'Şeb-i Aruz' gecesinin anlamı bana çok şey öğretti...
ilk zamanlar hiçbiri bir işe yaramadı derken, hepsinden damıtılanlarla 'gerçeği görmeyi ve kabullenmeyi' öğrendim...
Zor... Hem de çok zor!.... Sadece biraz zaman... Bu da bizim sınavımız!...
Samimi bir dille kaleme aldığınız şiriinizi kutlarım... Son acınız olsun inşallah....