EMANET
İnanılmaz bir metanetle karşıladım günü
Biraz hüzün biraz burukluk var gönülde Yarım yamalak bir sevinç Üzerime bulaşmış iki damla yoksunluk. Uzağım kendimden Bir o kadar yakın derken Ve işte çoktan kayboldum Derinliğinde o gizemli bilinmezin. Ya sen… Uzaksın çoktan firar etmişsin Yakın sandığım kim varsa Esaretinde kimsesizliğin Kimsesizim belki hiç olmadığım kadar Ve ezelden beri Vuku bulan onca soru. Tırnaklarımla eşelemiştim oysa bir ömür boyu Kazıntıyım biraz Debelenirken kursağında yalnızlığın Hükümsüzüm bir o kadar Doğduğum gün Silmişler sicilimi. Yankılanan onca gürültü Kuru kalabalık içinde onca yankı Kendileri bile bihaber Kimine göre koca bir sanrı Kabul etmedim ki yenilgiyi Mecburum sürdürmeliyim mücadeleyi Yakınımda ve en derinimde her daim Kâinatın ve varlığımızın tek tecellisi. Gönüllerin tacı Silen yüreklerdeki onca kiri pası. Emanet bu can Emanet ne varsa Ruh, akıl ve vicdan Dinmese de efkârım Binlerce kez meylederim aslıma Çoktan terk eylemişken yalanı, inkârı… |