Bahçe...

yanımda kimse yok.
gök yüzü kapalı, ne aydınlık ne karanlık tuhaf bir renk, koyu griye benziyor, daha çok da siyaha yakın. Sert bir rüzgar esiyor. Rüzgar gittikçe serleşiyor. Sanki hiç durmayacak gibi; sanki herşeyi silip süpürecekmiş gibi hızlanıyor rüzgar. Ağaçların dalları ve yaprakları birbirine çarptığında şıkır şıkır sesler, uzaktan gelen kalabalık bir insan gurubunun sert alkışları gibi. Küçük ağaçlar yerlere kadar eğiliyor rüzgardan. Huzursuz bir karanlık örtmüş her yeri. Dünyayı... Bu başka bir karanlığa benziyor. Gece karanlığına hiç benzemiyor. insanlığı yutacak bir karanlık bu... Bütün dünyayı kaplıyor gittikçe. kara bulutlarla kaplı gökyüzü, ve kara bulutlaın arasından şimsek ateşten çizgiler açıyor. Sonra ardından daha güçlü gürültülerle her yeri sarsan patlamalar.

yağmur gittikce hızlanıyor. rüzgar daha da sertleşiyor. Ben bahçenin ortasındayım. duruyorum.
neden bilmem kımıdamıyorum bir yere. Etrafta kimseler yok...