Omuzlarında ağır yük, saçında akları babam
Hayatla kavgası bitmiş gibiydi, en büyük gam
Buzul çağında üşür sanki söylemez ki uyur
Bilinmeyen susamışlık, dudaklarıysa kurur

Koşup dururdu yorulmazdı, ekmeğindi davan
Bırakmadın bizi hiçbir zaman yaşamda yavan
Babam içimdeki devsin, yakışmıyor bu durum
Bu hastalık geçecek etme sevgiden de mahrum

Katıydı toprağımız der
Doyurmuyordu bizi
Zorunlu göç yaşanan ,yürekte hasret izi
Taşıyla toprağı altın demişti şehre giden
Yenilmeden yenebilmek amaçtı çoktu biten
Çıraklığımda yamaktım
Uyutmuyordu ustam
Lakin keyifli geçer günlerim gelirse postam

Yiğit babam
O çocukluk ne bilmemiş, büyümüş
Ve gurbetin yolu zormuş usanmadan yürümüş

Ve yirmisinde evermiş nenem, güzelde gelin
Düğünde ilk yüzü görmüş anamsa pek de narin
Yatak ve yorganı birkaç kaşık çatal bu düzen
Değildi dertleri yoksul yaşam, duyardı güven

Akıp gider ki çocukluk bilinmeden de zaman
Ve usta oldu o Mengenli görmeyin ne yaman
Elinde tüm maharet, bilseniz nasıl hamarat
Ne çoktu sırrı işin söylemez, bilerdi masat

Hesaplarında yaparlar nasılda ince ayar
Doğan çocukları boy boy kızıyla oğluda var
Adam koşar gece gündüz çalış babam da çalış
Kadınsa evde çocuklarla işliyordu nakış

Aşın ve ekmeğin helal lokma olmalıydı bu şart
Sözünde ölçülü olsun düşün taşın vede tart
Edep, utanma ve hep sevgi saygı derdi babam
Vatan ve milleti kutsal bilirdi hep bu adam

Yiğit adamdı babam çok! Gözümde emsali yok
Onunla gözlerimiz karnımız ve gönlümüz tok
Vakit geçer ve dönen çarksa aynı oldu akşam
Onurlu dik duruşunda geçer gider bu yaşam


Uzat elin babacığım
Seninle mutluluğum
Ve ıhlamur kokusunda zaman dolar boşluğum
Çocuk o şimdi lakin kahraman, yürekte babam
Uzakta olmalı dertler, budur yaşamda çabam


Mefâ’ilün / fe’ilâtün / mefâ’ilün / fe’ilün


SİTEMİZDEKİ TÜM BABALARIN, BABAYA ADAY OLAN KALEM DOSTLARINININ BABALAR GÜNÜ KUTLU OLSUN...