Verilince alınamayan bir nefestir hayat
Durmadan celladını diriltir sallantılı düşler
Kalbin gevşek atışlarıyla adımlanır dünya
Yüzlerde solar korkunun akşamı
Ve umut kurtlanır zihinlerde


Üst perdeden verilirken öğütler
Yalancı zaferlerin ağırlığı biner omuzlara
Ruhun ücra köşelerinde donar hıçkırıklar
Başlar beyinlerde manâlı bir uçurum
Ve durmadan vedalaşır bulutlar


Geçmişin telafisi yüklenirken keşkelere
Cümlelere tüner çürük bağlaçlar
Tüm renkler silinir hayatın retinasından
Dillerin kızgın sükutu uyuşturur evreni
Ve acının oyduğu çizgiler belirir yüzlerde


Acının camlarında buğulanırken hayat
Kalabalık cümlelerde saklanır sessizlik
Küflü sözler bulaşır gecenin ağzına
Konuştukça tasması gevşer karanlığın
Ve dibe çöker aydınlığın telvesi


Ölümden kan örneği alırken hayat
Her sabah musalla taşına musallat olur insan
Kazdıkça köpürür bir ölünün gözyaşı
Batar cüzamlı hayatın güneşi
Ve açılır insanın kara kutusu . . .