( BİRİNCİ BÖLÜM )

Her çeşit ölümler tarafından kolay harcanır bir can olmuştum
Sen de yanımdaydın o zamanlar sevgili İstanbul’um !
Tüm düş kırıklıkların da acıları hep karşımda buldum
Yine o zamanlar ben çok,
Hem de pek çok katil umutsuzlukların yemi oldum…
===
İstanbul’un tanrı’sız semtlerin de
Bu sokak senin, şu sokak benim derken kahrolurdum !
Aylak aylak ölümüne dolaşmaktan değil,
Ben her köşe başını dönerken
Olanca gücümle yüreğimin gözlerine fer doldururdum
Ve köşe başlarını döner dönmez daha hüsrandan yorulurdum…
===
Geceleri denize karşı sürekli sessizlik uluyan
İstanbul’un tenha ölüm sokaklarında kendimi unuturdum
Boynum da bir ayrılık sicimiyle
Meyhane meyhane dolaşıp dururdum
Kim ne zaman ararsa o an ölüm de olurdum
İşte ben hep öylesi bir adreste hazır bulunurdum !!!...
===
Ceset ceset ederdi ruhumu ben de ki pür telaş !
Senin anlayacağın öyle olurdum ben be İstanbul arkadaş !
Yitik sevgilinin düşleri zaten ıssız gecelerime yoldaş
Ben ki, onun yüzünden iç dünyası canhıraş !
Üsküdar da, Şair Naili Sokağı’nın düşması ayazların da
Hiç sahip olamayacağım arzularla o günler de sarmaş dolaş…
===
Ben mutsuz oldukça görünen sebep ise,
Adeta kendi kendimin inadına onu seviyormuşum gibiydi
Öyle yapıyordu bana içim de olan yabancı kişi
Aynen öyle çelişkili çelişkili !
Az yaşam borçlanmadım bu huyum için ona yani
Yani az teselli etmedi İstanbul bunun için beni…
===
Yalnızlık bombaları patlardı durmaksızın ruhum da !
Kaşık kaşık dalardım o haldeyken Üsküdar’ın mehtabına
Üstelik hiç aldırış etmeksizin infilak sonrası ruh parçalarıma !
Şair Naili Sokağı’nın sipsivri ıssızlığı saplanırdı
Tam da o anlar da sevgi yoksunu şu cılız canıma !...
===
İstanbul’un yağmurlara küskün olduğu
Kimi sabahsız geceler de
Ben yağardım İstanbul’un yerine
Ben yağardım sağanaklar dolusu yağardım hem de
İki gözüm iki çeşme !
Ve kan çanağı gibi olurdu hem de !...
===
Tufanlara inat yağardım kıyasıya !
Bütün Şair Naili Sokağı şahit olurdu bu gözyaşlarıma
Cenneti en çok andıran günlerin güzel Üsküdar’ını
Cehenneme çevirirdi yaşadığım o yitik aşk bana
Sor istersen inanmıyorsan ey İstanbul’um kırılmam sana
Sor ömrüne ve ömrüme bir midye gibi tutunan o cellat yıllara !...
===
Omzun da taşımıştı eski dostum beni asık suratlı bir gece de
Kalkamıyormuşum tahta sandalyeden
Biz, yani ikimiz o meyhaneden gitmek isteyince
Ruhumun tortusu çökmüştü sanki her fon dip de,
Salacak’ta ki salaş meyhanenin gıcırdayan sandalyesine…
===
Sarhoş etmiştir ayrıca İstanbul’un dostluğu da beni muhtemelen
Lakin yitik aşkımın düşlerini koluna takıp İstanbul acilen
Sürüte sürüte getirmişti onu bana uzak memleketinden
Dahası ayrılık marka şarabımı arkası arkasına fondiplerken
Hem nasıl kalkabilirdim, nasıl ?
Ben yorgun ve gıcırdayan o tahta sandalye yorgunken ?...
===
Ruh parçalarım darmadağınıkken toplaya toplaya
Götürmüş o eski dost beni yine de şefkatli omuzlarında
Salacağın bilmem kaçıncı denize inen sokaklarından ta en yukarılara
Vefasız bir aşkın yenik artığı cesedimi fedakarane taşıya taşıya
Döküldüğümü hissederdim onun tarafından taşınırken
Duygu parçacıklarımın loş ışıklı köhne kaldırımlara...


(İKİNCİ BÖLÜM)


Çarpan şarap değildi ki sadece
O salaş meyhane gecesin de
Ruhumu yerinden söken özlemler
Bir balyoz gibi iniyordu yüreğime yüreğime !
Üstelik içmeye başlamadan daha
Özlem duygusu yüreğinin ucuna geldiğin de
Fırlatıyordu seni yerden yere !…
===
Hem yitik, hem de vefasız sevgili
Tuz buz ederken bezdirilmiş benliğimi
Gönüllü hamalı olurdu dertlerimin İstanbul
Bir günlük acı toplamlarımın hemen hepsi
Zaten gün sonu vakti geldi mi
Ölüm hesabım hep aynı toplamla biterdi…
===
Elbet şahane son’u duyulacaktır ihtimalen
Günler acı için de geçerken
Belki de terk edilmiş can artık yaşamazken
Ama o çok geç öğrenmiş olacaktır
Olmayan beni başka başka dillerden
Ve hala saklı yaşadığı o yerden…
===
Birlikte ölürdük İstanbul seninle birlikte hep
Yitik sevgilinin yokluğu ha bire dolarken yüreğime lebalep
Sen de biliyordun İstanbul bunu sen de hatırla ?
Getirirdin yitik sevgilinin düşlerini
Ta sılasından kucaklayıp benim düşlerimin yanı başına…
===
Nasıl da kanlar içinde kalırdı nasıl da,
Uzanamadığım o yitik ciğere yüreğim oysa
Nasıl da kanlar için de kalırdım nasıl da,
Sendelerken onsuz İstanbul sokakların da !…
===
Şu an zaman yine aynı zaman
Yani yaşadığım şu anlar yine o Üsküdar’lı dilimler
Aynı yelkovanlı ve aynı akrepli saatler
Yürek gözlerimin önüne geliyor yaşanıp gitmiş resimler
Özellikle de Şair Naili Sokağı da hep aklıma gelirler
Cesedimi esir alan o işkence yüklü geceler !…
===
Sığınacak yerim yoktu İstanbul, ayrılık ilk düşerken başa
Hiç bir sıcaklık görmedim maziden senden başka ?
Birbirini kovaladı ölüm saatleri o büyük ayrılıktan sonra
Her zaman acele etmiştir zaten
Ölüm saatleri bana…
===
Belki böylesi bir ayrılık acısını
Bir başka acı azaltır da rahat ederim ihtimaliyle
Teşvik ediyordum kendimi yeni yeni hissel ölümlere
Say ki, kendi koruyucu aş’ımı da ölümümden üretiyorum kendime
Kendim de deneye deneye…
===
Bilirim ki sen olacaksın İstanbul gitsem de yine yanımda
Nasıl yitik aşkımın düşleriyle sayesinde birlikteymişiz gibi olunuyorsa
Daha da çok muhtaç olacağım şimdikinden İstanbul sana
Bir gün bitirmezse bu ayrılıklar beni ama
Hiç değilse belki sevdiğimin düşleriyle uyum sağlarım yaşama
İkinizden sonra olabilecek bir düşsüzlük zaten
En yabanıl yalnızlık bana !…
===
Artık keşkelerimle, özlemlerimle yaşamaya alıştım
Şimdi o tür duygularımın hepsi muhtemelen
Daha çok boy atacaktır uzaklaştıkça senden ve sevdiğimden
Canımı linç etmeye talip olacaklardır inanıyorum ki ben
Yanlarından gider gitmez hemen
Doğrusu en başta da benim
Özlem duygularım yapacak bu işkenceyi zaten…
===
Şair Naili Sokağın da
İşte ben böyle bir çaresiz yağmura yakalanmıştım
Sağanak başlamadan çok daha önceleri
Zaten kendimi peşinen bir duygu seline kaptırmıştım…
===
Ruhumun tırnaklarıyla söke söke mazimden
Sevdiğimin düşlerini Üsküdar’ın Salacağına çağırdığım
Yitik sevgilimin eline sanki ben bir idam ipi uzatmıştım;
Şair Naili Sokağın da bir gece yarısı ve ölüm saatinde,
İşte tam da bugünkü gibi ona kendimi astırdım !!!...



İ . HAKKI GÜRCANOK
İst. / ÜSKÜDAR / SALACAK