İstanbul’a yağmur yağıyordu
Kör sabahın bilmem kaçıydı
Benim her zaman ki gibi,
Uykum kaçtı
Yani yine sabahçı
Ve de yani yine Salacak’çı...
+
Dolaşıyorum gidip
Tek tek Salacağın denize inen sokaklarını
Birden çoğaldı
Bana eşlik eden yağmurun sağanak hıçkırıkları
Yavaş yavaş anılar saldırılarıya başladı
Onunla benim aramda geçmekteydi
Bu salacak savaşları
Sevgim ağır bastı
Gönlüm ona kıyamadı
Gömdüm içime tüm söz silahlarımı…
+
Sineye çektim her zaman ki gibi
Bana verdiği acıları
Ben bu düş savaşında ona
Bilerek bir sıfır yenik başladı
Yani o gönlümde çoktan aklanıp paklandı
Sonunda bu savaşı da yine kazandı
Tabiri caizse beni kendi aşkına şehit,
Sevdiğini kaybetmiş bir kahraman yaptı…
+
Her sabahın körün de ben şimdi
Tek tek dolaşıyorum
Onunla gezip tozduğum Salacağın
Tüm denize inen sokaklarını
Gözlerim her yağmurlu Salacak da onu arardı
Gözyaşlarım anılar mezarını sulardı !...
+
O bana hep kendisinin acı taraflarını verirdi
Onun acı tarafını ben de ister istemez severdi
Mutlu mu, mutsuz mu acaba şimdi
Bilmiyorum bugün için onun tabi
Yalnız iki çocuk büyüttüğünü duyuyordum
Mutlu olduğundan mutlu oluyordum…
+
Ama ne yalan söyleyeyim hani için için de
Doğrusu hep onu ölüyordum !
Üstelik artı düğüm düğüm,
Kendime nice yeni acılar örüyordum
Yani sizin anlayacağınız o çocuklarını büyütüyor
Ben ise içimde hala onun acılarını süslüyordum !...
======
==============
İ. Hakkı Gürcanok
==============