Çok açtım /yok pahasına sattım şiirlerimi.gelmişin ayakları geçmişin izlerini silememişse, kopsun kaderin ilmeği boynumdan terbiye ediyorum duygularımı arsız suskunluklarını ,gardiyan bekçisine teslim ederek ensemde kurşuna dizili sözlerin yalnızlığın kan kaybında yıllar öncesine sürükleniyordu şairliğim belki çok uzak belki tuzak belli ki; gömülmemiş toprağın altına sağlam kırıkdı tahtaları yeşermemiş ama tazeydi kokusu cümlelerin a(kı)tın ! kanımı sulara kırmızı’yı sevenler içsin ! uzanamadığım yorgun yılların kollarını kestim dilenmaz hikayelerin boşluğunda sadık köpek gibiyse anılar siliyorum beğenmediğim yerleri sonra; bir kanepede dinlendiriyorum anıları tel tel tarıyorum saçlarını , arındırıyorum kirlerini kimsesizler yurdunun tavan arasında gizleyerek viran ömürlerde kurakladı yıkılan umutlar heves ki günahların diyetinde dilini bağladım ölümün sev(iş)erek ölmekteyım yokluğunda. -üzülme- can açtım yok pahasına sattım şiirlerimi- |
aynı yolda sürükleniyorum bende, iyi şairler tıkandığım yerde sürer kalemi,
çok iyi, aynı yoğunluk heryerde hissediliyor.
İyki varsınız yazan olarak, hayatinin bir köşesinde tuttuğun defterine bir iki şey karaladım bende. Merhaba.
gidilecek tarafından 10/11/2014 7:46:27 AM zamanında düzenlenmiştir.