Bu duygu yüklü şiiri okurken o maden işçileriyle geçen zamanım bir film
şeridi gibi geçiyordu gözlerimin önünden. Evet, Zonguldak Armutçuk bölgesinde
askere gidene kadar onlarla, onların yatakhanesinde yatıyordum. Sofrayı hep
ben hazırlardım. Kimi bekar, kimi evliydi ama fakirlik yüzünden göçlerinin
yanlarına alamamışlardı. Biriktirdikleri üç beş kuruşu evlerine gönderiyor,
senede bir defa izine gidebiliyorlardı. Her vardiya ocağa girerken çıkanlara
geçmiş olsun deyip helalleşerek ocağa gidiyorlardı. Hepsi vatanına, yuvasına
bağlı delikanlılardı. Hepsi de fakirlik yüzünden orada çalışıyorlardı. Onun için
bütün ocak işçilerini göz önüne alarak bu husustaki şiirimin başlığını, Fukaradır
Koçumuz diye yazıp öyle de bitirdim. O acıyı çok mükemmel bir şekilde
yansıttınız yüreğimize; yürekten kutluyorum, selamlarımla.

bildirmiyorlar acımızın çığlığını
biz üç kuruşa ekmeğimizi ararken
katlediyorlar geleceğimizi insanlığımızı
gülen yanımız hep ağlar oluyor
feryatlarımızı dinleyen sadece dağlar oluyor...

ilk kez bir şiirini okuduğum sayfada
duyduğum okuduğum duyarlı yürek sesiniz
hiç susmasın
beğenim saygım ve selamım

işte o zaman
en serserinsinden
en acımasızlığından tekmeleniyorum
kömür karasi gözlerimden süzülen son göz yaşlarımla
sevdiklerime ’elveda’ bile diyemeden gidiyorum
-g i d i y o r u m-


ansızın gelen acıların dili olmaz ki can
beklenmedik vedaların sancısının tarifi olmaz işte...
yanıp
yakıldığımız
ansızın gelen ne ketun bir sızı bu işte...


tebrıklerimle can tanem