--Sevilmeden Yaşamak--
İçinde acının izleri varmış hala
Her darbe daha da büyütmüş onu. Karanlık günlerin acısını, loşluklardan çıkarmış, Aydınlıkları tanımış, unutunca kim olduğunu. Belki sokak kadını demiş birileri, Bilmeden. Gece yarıları eve gelişini yadırgamış bazıları, Kovmuşlar, dinlemeden. Her gecenin ayazında, sarılıp yavrularına, Allah’a sığınmayı öğretmiş. İsyan etmeden. Ne çocukluğunda tatlı bir kız olmuş, Ne kocasının aşık olduğu, güzel kadın. Sevgiyi bilmemiş, anne denmeden. Çekilince insanlar gecenin mahurluğunda, Tatlı uykulara, Düşermiş kadıncağız yola, Kimselere görünmeden. Bulduğu üç beş parça plastik olurmuş yarının nafakası, Uyutunca yavrularını, Kapıyı kilitlermiş üzerlerinden. Sabaha karşı dönermiş eve, Caddeler o denli tanıdık, İnsanlar o denli uzak. Bir "aah" çekermiş derinden. Soğuktan titriyordu ona rastladığımda, Bakışları ürkek, gözleri kocamandı. Sordum "neden"? İşte böyle dedi ve anlattı birer birer, "Hiç ağlamadım" dedi, "Ağlayamadım hiç ben. "Yavrularım için herşey, Utanmadım kirli ellerimden". Sustum sadece, gel desem olmazdı bilirim, Anlar gibi baktı gözlerime, Dedi " kimseler sevmez beni oysa anayım ben" Sözler tıkandı boğazıma, Yutkunup kaldım öylece, Utandım rahat geçmiş gecelerimden. Son sözü çınlar hala kulaklarımda, "Yarı aç yaşanır kızım da Yaşanmıyor sevilmeden." |
kalemin doymasın hiç ey mutedilen dalgalı yürek....
kutlarım...
şapka çıkardım
sevgimle