Bir kara gecedir iki ekim, tanımsız…
İsminle ölümün ard arda söylendiği
Hani kayarken hayatın parmaklarından
Özlemlerin yüreğe mühürlendiği…



“Gitme” desem bu sefer “hadi be sende” deyiverecek gibi
Yıllara inat, yaşanmışlıklara inat, son davete icabetin…

Bir ekim sabahı sonbahar yapraklarına eşlik edecek gibi
Hazana hüzün ekler ahh, gidişindeki azametin…

Garip bir hissizliğe hakim, düşlerime giriverecek gibi
Arınmış duygularıma hep seni alsam var mı icazetin?

Bir hayat öyküsüne son sözü yazamadan bitiverecek gibi
Sana doymayan ömrümün geri kalanına tabiiyetin…

Şimdi özleminle dolup taşan benliğimi yakıverecek gibi
Hasretin ortasında kaybolmuşum, nasıl fazla aidiyetin…

Hayat “Sen”den önce ve sonra olarak ayrılıverecek gibi
Ve bil ki her geçen gün katlanacak özlemin ve acziyetim…

Hani yoluna serilecek olsa sevaplarımı seriverecek gibi
Dualar büyüteceğim artık sana, iyi olsun diye ahiretin…



Gittin…
Koskoca boşluklar bırakıp…
En çok seni sevdim ben…
Belki hiç bilmedin.
Ve…
İlk sen bırakıp gittin…
Her şey bitti de bende…
Bi sen bitmedin…
Dedim ya büyük reis…
Ö l m e d i n…


Hakkını helal et babam. Yüreğimde hep olduğun gibi yerin de cennet olsun. Olsun ki özlemime biraz olsun gölge düşebilsin...Seni çok özledim….
18.10.2010