GÜL DAİMA
Sayısız ikilem,
Naif yüreği dağlayan Nice betimleme; Adı insan, Tabir-i caizse. Muhakeme denen bellek Ya, düş ötesi o gizem; Dışı parlak İçi adeta boş bir kütle. Onlarca yanılgı Dipsiz kuyuda saklı Ve binlerce sanrı. Tut ki bir yalan Gerçek addedilen Susmalı dilin Haklı bile olsan… Neye yarar, söyle Kimin umurunda Kim tutar elinden Ya da kim çıkarır Düştüğün delikten. Gül daima İçin kan ağlasa da Tut içinde tüm birikeni Sus, konuşma asla Yanıp tutuşsan da. Önce Allah sonra benliğin Nefret dahi etme Sana kin besleyenden. Sevgi değil mi, işin özü Tutsan da içindeki közü Rağbet etme yalana Hep sığınmadın mı Yaradan’a. |