Soma bugün acının dumanıyla örtülü,
Ağladım umudunu kaybeden insanlara.
Ne zaman kalkacaktır burda ölümün tülü,
Ne zaman sarılacak ürkütücü bu yara?
Ekmek için yoksula kapı mı çaresizlik,
Nedir bu coğrafyada o büyülü sessizlik?

Bir melek sıcaklığı ellerini tutarken,
Hüznüyle uyumadım erken solan çiçeğin.
O sessiz çığlığınla gün gönlümde batarken,
Cennete çevrilmiştir bilirim geleceğin.
Soma’da ocaklara üç yüz iki can düştü.
Yetmiş altı milyonun yüreğine kan düştü.

Kredi borcun vardı, ittin bağış elini,
O milli hasletinle dik durmasını bildin.
İşaret ettin ölen kardeşinin evini,
Sadece kaderinin karşısında eğildin!
Yıkar mı bu dersinle ruhunu karartanlar?
Bu onurlu duruştan alınacak çok ders var!

Bırak işçim çizmeni, beyaz örtü kirlensin
Pirime çevirenler utansınlar acını.
Terin abidesini dikecek varsa, sensin,
Sen, o dikkat dersiyle diktin irfan tacını.
Tebessüm yok yüzünde ocaktan sağ gelenin,
Sarsıldı yüreğimiz acısıyla ölenin.

Sonsuz bir yola girdi bu gencecik çağında,
“Oğlum hakkını helal et” diye not bıraktı.
Her kader bir destandır o kömür ocağında,
Ölüm kadar bu duyuş yüreğimizi yaktı.
Soma, depremler kadar hüzne boğdu yurdumu,
Hikmetine teslimiz, Rabbim takdirin bu mu?

MUHSİN İLYAS SUBAŞI