Bu şiirin ilginç bir hikâyesi vardır:
1980 öncesi, kardeş kanının ayaklarımızın altına kadar geldiği günlerdeydi. Evimde kitaplığımda ortada merhum Ergün Göze’nin yazdığı "Peyami Safa-Nazım Hikmet Kavgası" isimli kitabı. sol tarafında Nazım Hikmet’in şiir kitapları, sağ tarafına ise Peyami Safa’nın kitaplarını koymuşum. Hergün sağ-sol ayırımı yapmadan ölen gençlerin acısıyla kıvranırken bu kitaplara baktım, birisi sağı, öbürü ise solu temsil ediyordu. Sağcılar Peyami Safa’dan, solcular ise Nazım Hikmet’ten besleniyorlardı, ama bu kitaplar birbiriyle kavga etmiyordu.
Oturdum bu şiiri yazdım. Bunu yayınladığımda, benim dostlarım ağır tepki verdiler. "Nasıl olur da, Peyami Safa ile Nazım Hikmeti kıyaslarsın?" diye.
Bazı dergiler de bu şiiri iktibas ederek, "Türkiye’nin bu anlayışa gelmesi halinde bu kaostan kurtulacağını" yazdılar.
İşin ilginç yanına bakın ki, Nazımın temsil ettiği düşünceye düşman bir neslin yetişmesinde fikri ve siyasi yönden öncülük eden merhum Alpaslan Türkeş, günü geldi çıktı kendi siyasi meydanlarında Nazım Hikmet’in şiirlerini okudu.Gelinen bu noktada,
zaman beni haklı çıkarmış oluyordu. Onun için bugün bu şiirimi daha çok sever oldum. Sizlerle de bunun için paylaşıyorum.

Bu akşam beraberdik,
Nazım Hikmet ve Peyami Safa’yla.
Hiç kapışmadılar,
Hayret,
Çok saygılıydılar birbirlerine.
Biri benimle konuşurken,
Öbürü usulca dinledi.
Ne biri; ‘Çağdışı, bağnaz!’
Ne öbürü; ‘Satılmış, hain!’ dedi.

Çok sevimliydiler bu halleriyle,
Hoşgörü bir kadife kolye,
Gönülleriyle teslim olmuşlar bana.
Dönersem,
Bakarsam,
Görürsem konuşuyorlar,
Yüz çevirirsem küsmeleri yok,
Kılmıyorlar…

İnsan et ve kemikle olunca mı vahşi?
Ne olur duygu fiziğimizde de sevimli olsa!
Kitaplar mı bize öğretecek adamlığı,
Ölünce mi uslanacağız yoksa?

MUHSİN İLYAS SUBAŞI