Babam tutar mıydı ellerimden anne,
Babam da sever miydi beni?
Onlarda sevgi mahremdi;
Sevmek ayıptı belki de yavrusunu.
Gelenek bağlamıştı duygularını,
Teriyle yıkardı çocuklarının kokusunu.

Sen karnında, o sırtında taşıdı bilirim,
Aç kaldı, ama aç koymadı.
Babam bizim için koşuşturdu yollarda,
Bizim için hayatına doymadı.

Engelledi kibrimiz babamıza bakmayı,
Nedense hep anne için şiirler yazdık.
Baba olunca fark ettik babamızı,
İş, eş, aş, sahibi olmak, babaya verilen yüktü.
Anne sevgisini verdi sadece,
Babanın derdi sevgiden de büyüktü.

Bana “Seni seviyorum”, diyemedi bir türlü,
Yüzüme gizlice bakarak yaşadı zevkini.
Bir ömrü keyfine değil, bizlere adadı,
Kendini hayat çarkında öğüttü
Bunun içindir ki kutsal bir çınardır adı.

Öptüm ellerini, öptüm yanaklarını,
Bugün ellerimle koydum taş yastığa başını.
Zaman beni de babamın çizgisine çekiyor her gün,
Ben de kazanabilir miyim acaba,
Uğruna ömrünü verdiği bu sevgi savaşını?

Bu savaş, ekmek kadar aziz, aşk kadar kutsaldır,
Bizi dünden alıp yarına taşır atlarıyla
Bu savaş, var olmanın gerçek adıdır,
Bizi bize kazandırır kanatlarıyla…

MUHSİN İLYAS SUBAŞI