Solgun baharlar...Bildiğim tek bahardı eserdi ılgıt ılgıt Bütün çiçekler aşkın nefesini solurdu Tükenen gecelere yaktığımız her ağıt Bir sonraki gün için bize imsak olurdu Her akşamüstü onu konuk ederdi yorgun Leylak rengi düşlerin gölgelenen doğusu Tekrar göremediği o tebessüme dargın Kalbine sakladığı kırmızı gül buğusu Gökkuşağı olurdu onun dilinde kelâm Gelinciğin rüzgâra tahammülüydü akti Köklerini toprağa salacak kadar sağlam Lâle ömrü kadardı mutlulukların vakti ..... İklimler değişince onsuz kalma korkusu Bir çığlık olur bazen uykularımı bölen Hâlâ yakar içimi keskin nergis kokusu Ve hâlâ avucumda üşüyen o kardelen .... |