Dokun/ma Bana Ölürsün
Rıhtıma demirlemiş bir gemiyim ben.
Karanlıkta duruyorum. Kimse dokunmasın bana. Artık yüreğimi kimse incitmesin, Kimsenin yalanı olmak istemiyorum. Çürümüş hiç bir bedeni, Tenime dokundurmak istemiyorum. Zaten kanayan bir yarayım ben, Dokun/ma bana ölürsün. Gören en soğuk şehir benim sanır. Oysa ben ne çok şehir gördüm. En soğuk olanına da rastladım. En sıcak olanına da. Ama, içinden yağan bir şehre ilk defa rastlıyorum. Kıyısına demirlemiş, Usul usul içini döküyor geceye . Dört bir yanına set çekilmiş, Suların çekilmesiyle, Kendini karaya vurmuş, Siyah beyaz hayalleriyle, Bir gecenin içinden düşer gibi, Tek kare bir resmin içine düşerim. Bir yanım beton yığını, Bir yanım enkaz yığını, Dokun/ma bana ölürsün. İbrahim DALKILIÇ 29/04/2014 02:20 İzmir |