Zaman zaman mutlu, zaman zaman mutsuz
koskocaman dünyanın küçücük insanlarıydık
Ufacık yumruktu tek yüreğimiz kardeşçe atan
ellerimiz çilek, ayaklarımız toprak kokan

Gölgeli ormanın ağaç eteklerinde
kavak ağacının tam dibinde
ahşap bir ev bulduk içinde ah bir güzellikle
bizden daha da küçük insanların yaşadığı
Çizgi filmiydi izlediğimiz Hayao Miyazaki yapımı
Sihirli her fırçası yeşili sarısı bir de küçük bacası

Ne oyunlar kurduk ne hayaller boyadık
o evin bahçesinde yıllarca
kardeş kavgalarıyla kahkahalarla
Gizemli ormanımızın çocuk maceralarında

Büyüdükçe ağaçlar mı azaldı?
Ne bir çam kokusu ne de bir dal gölge?
Bir park vardı İstanbul’da, sanırım Gezi’de
Yıkmak istediği, yıkamadığı
hemen kenarında genç fidanları
Asitli sularla suladığı
Koskocaman dünyanın koskocaman insanı
yıkar döker yakıp geçerken
kendine ne türlü yollardan hak veren
karanlık canlı

Az sonra kurudu heryer birden
ve anladık ki biz unuttukça sahiden
küçük dostlarımız suluyormuş ağaçları seve seve
Onlar örüyormuş kavak köklerini birbirine
masallarımıza orman olsunlar diye