kaç kez yanlış fotoğrafların kahrını çekecekti kalbim


haziran


esmer saçları vardı benim hikayemin
nefesini buğday tenli kelimelere üfledi
soğudu suskunluğum
bir vardım hecelerde, bir yok oldum
saçında rüzgarı taşıyan bir yalan sarıldı boynuma
inandım rüzgarına
alsın götürsün istedim beni burdan
değsin kokusu kokuma, uçalım sonsuzluğa


hazin


kendimde suç aramaya başlayan avuçlarımda
aklımı kaybettiğimi ima eden çizgilerime kanıp
hayat yolu denen tren raylarında ölesim geldi


akılllanmadım hiç
yirmi kere yirmiş beş aynayla yüzleştim
haziranlarca, her haziranda


bir hazin an’dı, sanki yüzümü kovaladı
ne hazin bir an’dı, hep kalemimi oyaladı


mürekkebi ölü kalemlerle, kefen beyazı kağıtlara dokundum
ceset kokulu şiirler ördüm yokluğunun saçlarından
ve gözlerinden kan damladı soğuk bir şiirin
sen, ne acımasız bir suçun vebaliydin


an


gerçek yüzün, yüzümün iç yüzünde
su yüzüne çıktığı anda
hüznüme ket vurma provalarım yerle bir oldu
ve yazmakla ağlamak arasında tek fark kaldı
hüznümün göz bebeği


sana ağlarken, hiç yazamadım
ama seni yazarken, çok ağladım


zamanlı fakat amansız bir vedaydı bu belki de
oyuncağı kırılmış bir çocuğun hüznünde buğulandı
kalp kırıklıklarım
fail-i tanıdık bir kayıbın gölgesinde
tek heceye ömrümü harcadı, suskun hoşçakalların


öyle ki, hiç bir uğultu sessizliğin kadar ağrıtmadı başımı
hayatının sükut felsefesini
gecenin dördü bile ayakta alkışladı


ve Yusuf’un güzelliğinde, Züleyha’nın aşkına er(i)di ellerim
ben artık sana şiir yazamam belki
ama sen yazmazsan

gücenirim...