YİNE YALNIZ AĞLADIM
Uzun ince bir yola çıkmış idik seninle
Yokluğuna kahredip karaları bağladım Belki de övünürsün güzide eserinle! Karabasanlar çöktü bir anda omuzuma Sen yoktun düşlerimde yine yalnız ağladım Her düşüm yıkık dökük dört yanım hicran dolu Anlamıyor dilimden hiçbir Allah’ın kulu Acılar öğretti ki çetinmiş sevda yolu Yüreğim kilitlendi, dillerimse lâl oldu Sen yoktun düşlerimde yine yalnız ağladım Dert yığıldı üst üste, bilmem bu nasıl furya Gecenin çığlıkları sanırım eşsiz arya Kendim de inanmıştım ben denizdim, o derya Düşten ötesi düşmüş ben de o an anladım Sen yoktun düşlerimde yine yalnız ağladım Bilmem ne suç işledim sensizlik mi günahım Yaşadığım zulümden arşa değer mi ahım Bir gecenin koynuna sığmazdı ya eyvahım Yine de bir umutla çıkıp gelecek sandım Sen yoktun düşlerimde yine yalnız ağladım Bu nasıl bir işmiş, bu nasıl bir kördüğüm Yoksa hep yalan mıydı gözlerinde gördüğüm Yokluğundur sanmışken defterini dürdüğüm Kalemlerim kırıldı, anladım ki öksüzüm Sen yoktun düşlerimde yine yalnız ağladım Ben ona yaren idim sözde olmuştu ece Dosteli’msin demişti, belki binlerce gece Dilerim ki çözülür aşk denen bu bilmece Geceye umut ektim duy beni be can özüm Sen yoktun düşlerimde yine yalnız ağladım |