Anne
Bir kış ayında dünyaya getirmiştin beni
Bir bebekte olsam hissetmiştim ben seni Üşümesin diye sarmıştın benim bedenimi Konuşabilsem çok isterdim ANNE demeyi Bebektim ben anlamıyordum hiçbirşeyi Hep ağlıyordum duymuyordum kimseleri Bakıp gülüyordum seyrediyordum melekleri Sense hiç unutmuyordun beni emzirmeyi Alışmıştım hep senin kucağında gezmeye Çünkü başlamamıştım daha yürümeye Bunlar beni teşfik ediyordu seni sevmeye İçimden haykırasım gelirdi ANNE diye Kendi kendime ayakta durmaya başladım Eve gelenleri ilkin çekemezdi başım Yavaş yavaş o gelenlere de alıştım Her ne kadar çok küçük olsa da yaşım Gündüzleri hiç durmazdım usanmazdın Geceleri hep ağlardım kalkar bakardın Hiç sıkılmaz her hafta beni yıkardın Ama bilmedende gözlerimi yakardın Bazı gecelerde benim ateşim çıkardı Senin gözlerinden hemen yaşlar akardı Benim başıma şifa verdiğin haplar değil İnan senin gözlerinden akan yaşlardı Yemeğini yemeden önce beni yedirirdin En güzel giysileri alır bana giydirirdin Ben etrafı kirletir berbat ederdim Sen yine kızmaz etrafı temizlerdin Sen gezmeye giderken peşine takılırdım Benden biraz uzaklaşsan arkandan bakınırdım Beni bırakıp gitmen gerekse hiç durmaz ağlardım Sen bana hiç kıyamaz yine yanına alırdın Ben büyüyene kadar senin hep bana bakman Hastalandığımda gözlerinden yaşlar akıtman Benim için durmadan kendini yıpratman Söyle bunlar ödenebilirmi ey gafil insan Hiç siyah kalmasa hep ağarsa saçım Elli altmış değil doksana ulaşsa yaşım Onun uğrunda heba olsada şu canım Onun hakkı ödenemez budur benim inanışım Mustafa KAPLAN |