SONUN BAŞI
Dingin bir ömrün kıyısından uzanmışken,
Hicap duymaktayım dünyanın kirlenmişliğinden. Ne ya da kim ne fark eder, Ne varsa elimden kayıp giderken… Yankısı sevginin eş güdümlü değil mi neşenin. Düşün bakalım; Sonu var mı acaba süre gelen bu düzenin. Değişmeyen tek olgu işte Değişimin ta kendisi, Ruhu ve kalbi aynası değil mi insan denenin: Sayısız vasfıyla Ve hüküm süren varlığıyla… Ne tükenişler yaşanmakta Nice serzenişler çıkmışken ayyuka Rahmeti Yaradan’ın huzur saldı tüm ruhlara. İşin aslı sevgi ve merhamet, Uzak durulması gereken olmalı hep nefret. Şu mecra hani yaşadığımız doya doya Ve bize eşlik eden Beraber insanın fıtratıyla. Sonun başı belki de Tahayyül etmek ne kelime, Rızası olmadan Yaradan’ın Söyle kavuşur mu hiç gece güne. |