Yorgun gözlerimle anlatmaya çalıştım ama
Sen bende kördün
Ve susmayı tercih ettim ebediyete seni gömdüm
Ve sevgim yüksekti kaf dağı kadar
Büyüktü okyanus derinliğinde
Nasıl anlatabilirdim ki sensizliği
Bir nebzede olsa sindiremedim özlemi
Ve ben hep sana sustum…

Bir bakıştın gönlüme
Su gibi a/kıştın baharıma
Koşar adımlarla arayı açarken
Naçar aksak peşinden sürüklenendim.
Bu aşk için dağlar taşlar ile dertleştim
Kelebekler uçan kuşlar şahitti benden yana
Mum misali erdim günde güne
Bir sen göremedin amaydı aşka gözlerin
Bir sen sağırdın
Ve ben sana hep sustum…

Vurdumduymazlığını
Avareliğini serseri berduşluğuna vurup
Sen sevdamıza koyacak isim ararken
Ben seni sevda dolu cümlelerimin öznesi yaptım
Seninle biten hiçbir cümleme ne bir nokta
Ne de bir an olsun duraksayıp virgül de koymadım.
Sana olan sevdama riyakârlık
Belirsizlik hiç mi hiç yakışmazdı.
Üç noktaları da attım noktalama işaretlerinden
Sen okumasını bilemedin, bilemedin
İşte bu nedenle ben sana hep sustum…

Hani senin o küçücük önemsiz dediğin
Benim için ise anlamı çok büyük olan şeyleri
Kimselere anlatmadım.
Ne bir gülüşüne, ne de sözüne
Kendime pay çıkarıp hiçbir anlam yüklemedim.
Senden sonra, hiçbir yüze gülmedim
Başka gözlere bakmadım dokunmasın sana diye.
Ama sen bende ki seni göremedin
Ve ben sana hep sustum…

Belki karşıma çıkarsın umuduyla
Yolumu değiştirdim, düştüm sokağına
Yürek sancımı belli etmedim.
Gözyaşımı içime akıttım damla damla
Sesimi yükseltmedim sana gider
Duyarsan için yanmasın diye
Ben sana hep sustum…

Bitirme sana deli divane olan bu avareyi
Ben bitiremem bende ki sevgini.
Sarıp sarmalarım seni
Vebalini de yüklerim heybeme
Atar omzuma bismillah derim.
Günahın da benin olsun, çıkarım yoluna
Katlanırım, gelecekse senden gelsin ölüm!
Ama sen son sözünü söyle
Bensizlik bayrağını çekmeden.
Çünkü
Ben sana hep sustum.

//Sustum. Suskunluğum, susturanlara armağan olsun.//

Mustafa KARAAHMETOĞLU
28.03.2014/02.30

Şiirime ses olan Mehmet Fikret Ünalan ağabeyime gönül dolusu teşekkürler.