’Çocuklarda bir telaş,
Her akşam kapılarda
-Bize ne getirdin baba?
Bu da bir acıdır..’



I


Sonbahar gelir soyunur ağaçlar
hüzün yüklenir trenler...
yüzlerde yeni bir düşü yitirmenin yorgunluğu..
herkes bir yangından çalar sıcaklığını
ve yitirir, ayrılığa tanık istasyonlarda...

Aşkın neresinden dönsen zarardır
sevgilinin kokusu sinmiştir o kente
saçları dolanmıştır yaslı ömrüne

Artık nereden baksan rastlayamazsın kendine!

II

Acının başladığı yerde
açlık kol geziyordu sokaklarda
umutlarına ’kaza süsü’ verilmiş yoksul a(damlarda)
düşleri aşınmış, köhne hayatlar
ısrarla yanlış kulvarlarda...

Yıllar çöreklenmiş savunmasız ömrüme
ranza arkadaşım kadar hep eksik uykularda...
ah anam, beni mağlup etti zaman
her şeye yeniden başlamak için neleri yitirmedim ki...

Şair ölür, yetinir toprağıyla
yanlışlardan çalarak bütün doğrularını...

Saçları bahar, yüzü memleketim / sevgilim...
yollar kavuşmayı çürüttü
kendine yaslandı şiir
yorgunluk - yoruldu
kendini doyurdu açlık!
su boğdu / ateş yaktı kendini
dicle dondu / ısıttı kendini Palandöken...

Sen hayatı ne sandın?
uzak bir vuslat’tın
paslı ayrılıklarda
unutuldu adın...

Sen hayatı ne sandın?
her aşkın yagınında kül kaldın!

III

Sevmeye başladığın yerde:
ibret verici bir ayrılık tetikte seni bekler...
içinde ağrıyan anılar ağlaşır
yollara karışırsın, boğazında hıçkırıklar
umutların yokluğa karışır...
ölümlerin uçsuz bucaksız kıyısında
şakaklarında pervasız tabancalar-
kalbinde haydutlar yarışır...
üzülme!
üzülme...
kalbin buna da alışır...



_______Birdal Erdoğmuş -