"şiir de öldü" diyordu gece
acı acı
güldüm
ve anladım ki, yüreğimin
şiirden önce öldüğünden
haberi yoktu...

haberi yoktu da
yürek atışları olmadan bir bedenin
daha fazla direnemeyeceğinden
ve nasırlı
yorgun
kimsesiz ellerimin
kanayan dizlerimin üstüne
ağıtlar yaka yaka
yığılacağından...

"be hey gece!" dedim
be hey gece!
yorgunluk nedir bilir misin sen?
hep yarın diye diye
yarınlarda kaybolmayı
ve attığın her adımda
vurulmayı...

sustu gece
sustu ay
yıldızlar sustu sonra birer birer
susarken kalemim
inleye inleye
bir tek
dilim susmadı tufanlar ortasında!
"haydi öl!" dedi
haydi öl...

oysa bilmiyordu ölmenin de kolay olmadığını
"kaçtı!" diyeceklerdi mesela
bizi bıraktı...
her şeyden önemlisi
Tanrı vardı
ve onun
ağzı açık bekleyen
cehennemi...

ama olsundu!
ha o tarafın cehennemi
ha bu tarafın
ne fark ederdi!
hem değil mi ki, çığlık
hiçliğiyle boğuşan birinin
pek de yabancısı olmadığı
bir sesti...

ah ömrüm!
bağışla beni...
çünkü karanlığı üstüme salarken evren
vazgeçtim seni sevmekten
kalktım, gönlümü ötelere verdim
anamın
eli kolu bağlı
sus kaldığı yerlere...

ah kalemim!
sen de bağışla beni
şimdiden bağışla...
çünkü korkuyorum bir cinnet saatinde
umutlarımın enkazı altında kalacağımdan
ve sana verdiğim tüm sözleri unutup
nice nice şiirler yerine
son şiirimi
sana yazdıracağımdan
uyanırken beynimde yedi başlı canavar...





S.Ün - X Tarih