ŞİİR KOKAR BELKİSu gibi akan ipek saçlarını savurdu Şimşek çakan gözleriyle kavurdu tüm bakışları Acı bir tebessümle kıvrıldı, siyahın asaletini kışkırtan dudaklarındaki kırmızı Karanlık garın soğuk zemininde çınladı yüksek topuklarının sesi hızlı ve seri korkunun esaretinde, ruhunu azad edememiş belli aradaki s’esler çırpınışın sessizliği Kara trenin son vagonuna süzülüp çocukça bir suçlulukla ve acemice kırmızı rujunu bulaştırdı bembeyaz zarfa usulca yerleştirdi en son koltuğa ve bırakılmış emanetini alıp koşar adım uzaklaştı Nice zaman sonra yüreğini sıkıştıran koşuşturmayı bıraktı saat kaçtı, sabah mıydı, gece mi? yağmur yağıyordu üstelik sırılsıklamdı gözleri Emanet yere düştü birden kayıp ellerinden rüzgar uçuşturdu sayfalarını anılar bulaştı ayaklarına, şiirler süzüldü aklının ücrasından yüreğinin kuytusuna Attı kendini dizlerinin üzerine emekleyerek toparladı her birini özenle yüreğinden damlayan kanla kutsadı kapattı anılarının defterini Vurgun yemiş sevdasını gömdü avuçlarına Daha güçlü kalktı ayağa Açılmamak üzere kapatılan defteri tozlu bir rafa yerleştirdi. "Arada bir şiir kokar belki!.." Buse DENİZ(A.G.) |