YA BENDE UNUTURSAMBir masal başlamıştı; Ben emekleyerek kaçıyordum geçmişimden Sen avuç avuç umutları sarı başaklarından toplayıp Gökyüzünden üzerime üflüyordun… Zamansız esen hüzünlerde gözlerinin yağmurunda ıslanıp sırılsıklam gökkuşağının altında güneşin kıskandığı ışıklarıyla bakışında kuruyordum gönüllü Ayrılık yoklarken, kapımızı çalıp kaçarken her defasında Gözyaşlarım dudaklarını öpüyordu uzak mevsimlerden Sonun sonu yoktu Öbür dünyanın da ahiri olduğumu fısıldıyordu yalancı kalbin… Duy beni ey sevgili! Endişeliyim… “Sen unutursun da ya bende unutursam...” Biten masalların sonunu hep mutlu yazmışım ben Kendi masalımıza dokunamıyorum Uzak sabahlara uyanırken Sen başka güneşlerin doğuşuna yüz çevirir olmuşsun Ya bende; Yabancı kolları sığınak bilip sadece ait olmak için bir bilinmeze başka bir kalbe misafir olursam Gözlerimin bulutuna yağmurlar ortak artık gönlümün dalları kırık sevgili nereden estiği belli olmayan rüzgara kapılmış savruluyor Korkuyorum işte çok korkuyorum Sen seversin de ben senin inadına teslim olursam eğer Can yanar sevgili, can kanar Ben ikimizi de Affetmem... Buse DENİZ (A.G.) |