KELEBEĞİN İNADIBir ağacın yaprağına tutunur önceleri Zayıf, biçimsiz ve çaresiz bir halde Kimse beklemez ondan yaşamındaki düşlerini Yaşayacağı güzelliklere kendi bile inanmaz Zamanla çıkar kozasından ilk adım heyecanıyla Ürkerek çırpar kanatlarını sayılı günlerine doğru Ömrünü bilmeden doyasıya geçirir günlerini Ne kadar yaşadığı değil Ne yaşadığı önemlidir kelebek için Rengârenk kanatlarına gömmüştür yüreğini Ortalığı yaşamak adına toz duman savururken Bir muma teslim etmiştir titrek kalbini Artık sevda bilir muma kavuşmayı Sözünde durmak istercesine, emanetine sahip çıkmak istercesine Yol alır mumun aydınlığına doğru Kanatlarını yakacağını bile bile Ömründen olacağını bile bile Kavuşmaya çalıştığı mumun kendisini kül edeceğini bile bile |