İnindeyken Kimsesizliğin
Desturum sevgi oldu hep,
Yürürken O’nun yolunda. Üstüme alınmadım sitemi, nefreti Yana yakıla ağlasam da. Bir dilekti benimki Belki bir çırpınış, Sadece ermekti o mertebeye Kul olmanın hakkıyla. Birer birer soldu çiçekler Çok sevmiştim oysa Ve boyunlarını büktüler teker teker Kızgın güneşti belki de canlarını yakan. Ne fırtınalar bitti ne kasırgalar Islanırken Hakkın rahmetinde, Ellerim boş kalsa da Sığındım O’nun gölgesine. Usul usul çekip gitti dostlar Yalanlarının yanına varlıklarını katık yaptılar. Ezeli bir düşmanmışçasına Canımdan can kopardılar. Dikenleri batarken gülün Fısıldarken kulağıma adımı hüzün, Can çekişmekte duygular İnindeyken kimsesizliğin. |